Producktivity

มนุษย์เราเก่งมากกับการพยายามสุดชีวิตกับอะไรบางอย่าง…แต่ดันลืมไม่เคยถามตัวเองเลยว่า ทำไมต้องทำสิ่งนั้นตั้งแต่แรก
.
เราอยากชนะ
อยากเก่ง
อยากเป็นที่ยอมรับ
อยากขึ้นไปอยู่บนยอดของบางอย่าง
.
แต่ปัญหาคือ…แล้วเรามั่นใจแค่ไหนว่ายอดเขาลูกนั้นคือยอดที่เราอยากไปจริง ๆ?
.
หลายคนทุ่มเวลาเป็นสิบปีเพื่อไต่บันไดอาชีพเดียวกัน แข่งตำแหน่งเดียวกัน แย่งโอกาสเดียวกัน เหนื่อยแทบตายเพื่อ “ชนะ” ทั้งที่ไม่เคยเช็กเลยว่าเกมนี้ตอบตัวตนเราหรือเปล่า หรือมันเป็นแค่เกมที่สังคมบอกให้เล่น
.
มันตลกหน่อย ๆ นะ
เราเบื่อการแข่งขัน แต่ก็ยังแข่ง
เราเกลียดความเครียด แต่ก็ยังกอดมันไว้
เราอยากมีชีวิตที่มีความหมาย แต่กลับลงแรงกับสิ่งที่ไม่มีความหมายสำหรับเราเลย
.
นี่ไม่ใช่ปัญหาว่าเราชนะหรือแพ้
แต่เป็นปัญหาว่า…
เรากำลังพยายามชนะในเกมที่ไม่ใช่ของเราหรือเปล่า
.
เพราะถ้าเกมมันผิดตั้งแต่แรก ต่อให้ชนะก็รู้สึกว่างเปล่าอยู่ดี
เหมือนคว้าเหรียญทองในกีฬาที่เราไม่ได้อยากแข่งตั้งแต่แรก
.
การโฟกัสอย่างบ้าคลั่งในเกมผิด ไม่ต่างจากการแพ้ตั้งแต่ก่อนเริ่ม
.
ดังนั้นก่อนจะพยายาม “เก่งขึ้น” อาจต้องถามตัวเองก่อนว่า
เราควรเล่นเกมนี้ไหม?
.
• เกมนี้เติมเต็มเราหรือแค่ทำให้เราดูดี?
• เกมนี้สร้างชีวิตที่เราอยากอยู่ไหม หรือแค่ทำให้คนอื่นปรบมือชื่นชม?
• เกมนี้ให้เสรีภาพหรือดึงเราไปไกลจากตัวเอง?
.
การเปลี่ยนเกมไม่ใช่ความล้มเหลว
.
มันคือการยอมรับความจริงว่า ชีวิตมีเวลาจำกัดมากๆ และเราควรใช้มันกับสนามที่ทำให้เราอยากตื่นมาสู้ในทุกเช้าจริงๆ
.
ดั่งที่ Seth Godin บอกในหนังสือ ‘This is Strategy‘ ครับ “เรามักเสียเวลาไปกับการหาวิธีชนะเกมที่เราเล่นอยู่ แทนการเลือกเกมที่จะเล่นตั้งแต่แรก”

[#เก่งแบบเป็ด 🦆]
[#betternotdone ]